انگار توی این مملکت رسم شده که هنرمندان به ویژه فیلم سازان و تولیدکنندگان محصولات هنری همچون سریال و فیلم سینمایی، اولین قدم را خوب و جذاب بردارند تا معلوم شود دنیا دست کیست اما قدم بعدی عمده‌ی آنها رو به سقوط است.

«سجاد پلهوان‌زاده» اما اینطور نیست. او خیلی به موقع فیلمسازی را شروع کرد و خیلی درست و مخاطب پسند در یک مینی سریال دولت-ملت پسند با محتوای جذاب مرتبط با مساله داعش، توانست خودش را به عنوان یک فیلم‌ساز با استعداد معرفی کند.

این اما کافی و کامل نبود. قدم بعدی پهلوان‌زاده توانست او را به عنوان یک فیلم ساز کاربلد به مخاطب معرفی کند.

راستش را بخواهید تعبیر مورد علاقه ام این است که بگویم،‌ حیثیت گم‌شده یک اعلان عمومی برای معرفی یکی کارگردان جوان اما کاربلد و خوش سلیقه بود.

پهلوان زاده این نگاه جذاب و توانایی بالا در خلق صحنه های مقبول طبع مخاطب ایرانی را مرهون سالها فعالیت حرفه ای در پشت دوربین است. او همراه سالهای طولانی کارگردان جوان دیگری است که خودش صاحب سبک است. 

پهلوان زاده در حیثیت گم شده، از فیلم نامه ای جذاب برخوردار است که احمدسلگی با چیره دستی آن را نوشته است. پهلوان زاده در حیثیت گم شده از تیم حرفه ای و مشتاقی بهره می برد که باعث شده چفت و بست کار درست دربیاید. آنقدر همه چیز جای خودش بوده که به نظرم حتی بچه های سرویس و تدارکات هم در این کار جذاب نقش داشته اند. «حیثیت گم شده» آیینه تمام نمای یک کارگردان جوان، خوش سلیقه،‌کاربلد و متواضع است که آغوش خودش را برای یک تیم عاشق و مشتاق باز کرده و حالا خروجی کار در بهترین حالت در قاب تصویر میهمان خانه‌ ایرانیان شده است.

به نظر شما باز هم قرار است از پهلوان زاده کارهای خیره کننده ببینیم؟ کاش او سمت فیلم سینمای نرود و در این برهوت سریال سازی همچنان برایمان قصه های هزار و یک شبی هفتگی بسازد.

انتهای پیام/