در سال ۱۹۷۰ شیمیدانی به نام لینوس پائولینگ، برنده جایزه نوبل، نظریه‌ای را مطرح کرد که مصرف ویتامین سی بر درمان سرماخوردگی موثر است. او کتابی منتشر کرد و در آن برای زنان روزانه به طور متوسط ۷۵ میلی گرم و برای مردان ۹۰ میلی گرم مصرف ویتامین سی را توصیه کرد اما این کار او هیچ سندی نداشت و هیچ مطالعه دقیقی بر این موضوع صورت نگرفته بود. در دهه‌های بعدی تحقیقاتی متکی بر این نظریه انجام شد و متاسفانه نتایج بسیار ناامید کننده بود. دانشمندان دریافتند که مصرف ویتامین سی به تنهایی نقش شگفت انگیزی در درمان بیماری سرماخوردگی ندارد اما مزایای دیگری دارد که نمی‌توان از آنها چشم پوشی کرد. برخی از این مزایا عبارتند از:

• مصرف ویتامین سی علائم سرماخوردگی را کاهش می‌دهد.
• این ویتامین مدت زمان سرماخوردگی را به طور متوسط در بزرگسالان به میزان ۸ درصد و در کودکان به میزان ۱۴ درصد کاهش می‌دهد.
• ویتامین سی در افرادی که دچار استرس شدید فیزیکی هستند تاثیرات بیشتری دارد.

باید اشاره کنیم که مصرف ویتامین سی باعث افزایش قدرت سیستم ایمنی می‌شود اما نمی‌تواند جلوی بروز سرماخوردگی را بگیرد. زمانی که سرماخوردگی رخ می‌دهد ویتامین سی تنها قادر است تا علائم بیماری را کاهش داده و مدت زمان بیماری را کوتاه‎‌تر کند.

در واقع ویتامین سی با کمک به تولید گلبول‌های سفید معروف به لنفوسیت‌ها و فاگوسیت‌ها باعث محافظت بدن در برابر عفونت‌ها می‌شود. سپس به این گلبول‌ها کمک می‌کند تا عملکرد موثرتری داشته و از آسیب به مولکول‌های بالقوه مانند رادیکال‌های آزاد محافظت می‌کنند. همچنین ویتامین سی یکی از بخش‌های ضروری برای سیستم دفاعی پوست است. این ویتامین فعالانه به سطح پوست منتقل شده و می‌تواند به عنوان یک آنتی اکسیدان باعث تقویت موانع پوستی ‌می‌شود و در صورت وجود زخم روی سطح پوست زمان بهبود را کاهش می‌دهد.

شرایط جسمی و فیزیکی هر فرد هم با مصرف روزانه ویتامین سی ارتباط دارد. افرادی که ویتامین سی را مصرف نمی‌کنند دو برابر افرادی که این ویتامین را مصرف می‌کنند در خطر ابتلا به سرماخوردگی و بیماری‌های ویروسی قرار دارند.