به نقل از مهتاب من، به تخت‌های بیمارستان زنجیر نیستند. به در و دیوار هم چنگ نمی‌زنند. لباسی که دست‌هایشان را از پشت ببندد هم ندارند. لباس‌های رنگی معمولی همانند بیمارستان‌های دیگر به تن دارند. خودشان می‌گویند اینجا آخر دنیاست. جایی که ساکنانش با دیدن چند نخ سیگار و یک غذای خوب دلشان غنج می‌رود. «زیاد دور، زیاد نزدیک» درست حکایت امین‌آباد است. همین نزدیکی‌ها است، اما انگار که از خاطر همه رفته است. 

گزارش از بیمارستان روانپزشکی رازی (امین‌آباد) را شنبه، دوم دی‌ماه در مهتاب من بخوانید.