به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، در اغاز سال ۱۴۰۳ خورشیدی، تصویری که زیاد در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دست به دست شد، گردهمایی انبوهی از مردم در لحظۀ اغاز سال بر سر تربت خواحه شمس الدین حافظ شیرازی و تحویل سال در این مکان فرهنگی می بود.

یقیناً که آرامگاه حافظ نه فقط امسال بلکه هرسال در لحظۀ اغاز سال نو، ناظر وجود جمع انبوهی از مردم بوده است و یقیناً این انبوهی و تراکم جمعیت گاه حتی به مجموعه آرامگاه هم خساراتی داخل کرده است ولی این سالها به لطف شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های نوین، این تصویرها بهتر و زیاد تر دیده می‌شود و به اشتراک گذاشته می‌شود. نکتۀ دلنشین و دوست داشتنی در این بین این می بود که این تجمع و این عشق و دوستی به حافظ و شاعران دیگر زبان فارسی، در بین همه اقوام و زبان‌های ایرانی جریان دارد و ترک و کرد و بلوچ و فارس زبان در دوست داشتن حافظ و مولاناو خیام و نظامی ‌به یک اندازه سهمیند.

بعد شعرا آمد و پیش انبیا

فکر کنید به یک خارجی می‌خواهید دربارۀ آیین‌ها و مراسم سال نو توضیح دهید، هنگامی که به او بگویید مردم ایران در لحظه تحویل سال نو، علاوه بر وجود در مکان‌ها و حرم‌های مذهبی که آرامگاه امامان و امامزادگان آنان است، بر سر قبر شاعران خود نیز حاضر خواهد شد، به گمان زیادً شگفت زده خواهد شد. در همه جای جهان، شاعران جایگاهی هم اندازۀ دیگر هنرمندان دارند، قدر می‌بینند و احترام خواهد شد اما این احترام در حدی نیست که گویا آنان پیامبران قومند یا جایگاهی بعد از پیامبران دارند، چنانکه نظامی ‌شاعر بزرگ پارسی گوی حرف های می بود: پیش و پسی بست صف کبریا، بعد شعرا آمد و پیش انبیا.

مردم ایران، و بهتر بگوییم فارسی زبانان، شاعران را رازگوی اسرار جان خود می‌دانند، شاعران در زبان فارسی جایگاهی دارند که هیچ کدام از هم صنفانشان در زبان‌های دیگر به گرد پای آنان نمی‌رسند. مردم فارسی زبان، قرن‌ها است حافظ را تنها شاعری خوش سخن نمی‌دانند بلکه او را آیینه رازهای الهی و زبان غیب می‌شناسند. کدام شاعر بزرگی در سراسر جهان، این چنین جایگاهی در بین هم زبانان خود دارد؟ مردم کجای جهان در لحظۀ اغاز سال، بر سر خاک شاعری گرد می‌آیند تا از نفس او و حضورش تبرک بگیرند و سال جدیدشان را خوش کنند؟

نفوذ فرهنگی با کلام شاعران

این پایگاه و جایگاه ، زمان و ثروتی است در برابر ما. در برابر دوستداران فرهنگ و تمدن فارسی و زمینۀ گسترده‌ای برای تشکیل پیوندهای تمدنی با مردمان کشورهای منطقه و حتی تعداد بسیاری از مردم چهارگوشۀ جهان تشکیل می‌کند که شیفتۀ زیبایی‌ها و کرشمه‌های زبان فارسی و شاعران و ادیبان آن بوده و می باشند. ما باید برای معارفه این زمان به جهان اندوخته گذاری کنیم و عرصه‌های فرهنگی و تاریخی تشکیل این چنین جایگاهی را برای شاعران در زبان فارسی فراهم آوریم. دنیا اگر بداند که مردم ایران چرا شیفتۀ شاعرانشان می باشند و این شاعران چه حرف های اند که همزبانان خود را در ایران، افغانستان، تاجیکستان و فارسی دوستان در کشورهای تعداد بسیاری در شبه قاره، آسیای میانه و حتی اروپا و شرق دور، مست و مدهوش کلمات خود کرده اند، عرصه‌های نفوذ فرهنگی و فکری ایران در همه جهان فراهم می‌آید. هرچه در ادبیات فارسی به گفتن یکی از مؤلفه‌های مهم هویت ملی ایرانیان و یکی از پایه‌های نفوذ تمدنی ایرانیان در طول قرن‌ها اندوخته گذاری کنیم و مردمان جهان را زیاد تر با زیبایی‌ها و شگفتی‌های این زبان و گویندگان و نویسندگانش آشنا کنیم، دایره علاقه به ایران به گفتن یکی از جایگاه‌های مهم تمدنی در دیروز و امروز و یقیناً فردای جهان، گسترده تر خواهد شد.

انتهای مطلب/