به گزارش مهتاب من، بهمن احمدی با گله های از حالت تصمیم‌گیری‌ها در صنعت فولاد، اظهار کرد: امروزه سیاست‌گذاران تصمیمات خود را به طور مقطعی به شکل قانون در می‌آورند تا بیشترین سود خود را از شرایط تشکیل شده به دست بیاورند. از طرفی، وقتی که سهمیه کارخانجات محدود می‌شود، اندوخته در گردش داخلی یا خارجی و تخصیص ارز برای آنها صورت نمی‌گیرد؛ با این وجود چطور می‌توان رشد تشکیل سرزمین را محقق کرد؟!

وی با گفتن این که در صنعت فولاد سکوی پرتاب و موشک داریم اما سوخت یعنی پول و مواد اولیه نداریم، او گفت: حالت به طوری شده که کارخانه‌ای که با ۲ هزار و ۴۰۰ میلیارد تومان از قسمت خصوصی و پول سهامداران به وجود آمد، اکنون به علت نداشتن ۳۰۰ میلیارد تومان اندوخته در گردش که تنها هر ۶ ماه یکبار تعلق می‌گیرد، به طور راکد باقی مانده است.

به حرف های کارشناس صنعت فولاد، دولت هر روز با صدور بخشنامه‌های گوناگون و قطع برق، گاز و آب، تبدیل توقف خط تشکیل فولادسازان می‌شود.

احمدی با پافشاری بر این که با وجود این چنین مسئولانی، انتقاد از شرایط فولاد تأثیری ندارد، او گفت: از طرفی، برخلاف دیگر کشورها، در ایران پول ترانزیت برق تا درب کارخانه بر مسئولیت کارخانه است. این درحالیست که هزینه برق ۶ برابر افزایش اشکار کرده که دو درصد آن به دانش بنیان‌ها تعلق دارد و یقیناً دو هزینه برق و سوخت نیروگاه‌ها از کارخانجات فولادی گرفته می‌شود. بر همین مبنا، می‌توان او گفت دولت فولادسازان را با صندوق نادرست گرفته و از پوست و گوشت و استخوان تولیدکنندگان نهایت منفعت گیری را می‌برد.

منبع :


فولادبان