به گزارش مهتاب من، روزنامه سازندگی نوشت؛

آقای سعید جلیلی، اولین نامزد اصولگرایان خالص‌ساز نخستین شعار تبلیغاتی خود را در جواب به تیتر چند روز پیش روزنامه سازندگی انتشار کرد. سازندگی با انتشار کردن عکس برخی از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری که در اردوگاه خالص‌سازان بودند و فعالیت می‌کنند، آژیر قرمز را کشیده می بود و این افراد را بانی و مسبب وضع حاضر دانسته و به مردم هشدار داده می بود، مواظب باشید به چه افرادی رأی می‌دهید. اگر در سه سال قبل که از عمر دولت سیزدهم می‌گذرد حالت اقتصادی بدتر شده، به‌هم‌ریخته و نابسامان است و اگر کمر مردم زیر بار گرانی افزایش ‌یافته این چنین فاصله طبقاتی روزبه‌روز زیاد تر افزایش‌یافته است و تورم حاصل از نقدینگی زیاد تر و زیاد تر و قیمت پول ملی کم و کمتر شده است و نیز فاصله ما با برخی از کشورها زیاد شده به علت این است که همفکران آقای جلیلی سکان‌دار هدایت دولت و سرزمین بوده‌اند. آن‌ها به‌رغم آنکه شعار می‌دادند ما می‌توانیم اما در عمل نتوانستند. شعار دادن راحت‌ترین امر سیاسی است.

عموماً نیز پوپولیسم‌ها جملات و کلمات را به استخدام خود درمی‌آورند تا جامعه را با جملات انگیزشی و اضطراب به ‌سوی خود بکشند اما اداره دولت و افتادن سرزمین در مسیر گسترش و رفاه عمومی کار هر فردی نیست. به همین علت هم سازندگی آژیر قرمز را برای این انتخابات کشید و آن صفحه را انتشار کرد تا تفکری که مدعی عدل است اما در عمل بیشترین ضربه را به عدل زده است، نمایان‌تر کند و هشدار دهد این افراد بیشترین ضربه را به گسترش، پیشرفت و رفاه مردم زده‌اند. اما صفحه اول روزنامه سازندگی به مذاق آقای جلیلی و هواداران ایشان خوش نیامد و در جواب به سیاق خود آژیرقرمزی علیه راهزنان لیبرال دموکراسی کشیدند که برای مثالً آزادی‌خواهان و گسترش‌گرایان را مقصد قرار دهند. در واقع آقای جلیلی نشان داد که با حاکمیت قانون، اقتصاد بازار، قسمت خصوصی و یقیناً حقوق شهروندی و آزادی‌های مدنی و سیاسی برای جامعه ایران ناموافق است. وگرنه این‌ها مبنا مردم‌سالاری دینی است که امروز در کلمه‌ای به ‌گفتن لیبرال و دموکراسی نشسته است. یقیناً برای ما پرواضح است که آقای جلیلی ناموافق گسترش‌ای است که مد نظر آیت‌الله هاشمی و اصلاح‌طلبان می بود. در ۶ دولت (هاشمی و خاتمی و روحانی) مدلی از گسترش در ابعاد سیاسی اقتصادی اجرایی شد که اگر امروز آورده‌ای داریم از آن دولت‌ها است.

چراکه دستاورد دولت‌هایی که آقای جلیلی حمایتکننده آن‌ها است جز تحریم و تورم نبوده است. تا این مدت به یاد داریم که در دولت آقای احمدی‌نژاد، شورای امنیت سازمان ملل متحد ۶ قطعنامه علیه ایران تصویب کرد که ۳ قطعنامه آن در دوره‌ آقای جلیلی می بود که مذاکرات پرونده هسته‌ای ایران را مسئولیت‌دار می بود. ایشان هر بار که برای مذاکره می‌رفت، دست‌خالی برمی‌گشت. و نتیجه‌اش یقیناً تحریمی می بود که فشارش بر همه مردمی می بود که ایشان امروز داعیه‌دار آن‌ها است.

امروز دیگر بر فردی پوشیده نیست که تحریم‌ها چه عوارضی داشت و چه بر سر مردم آورد اما شگفت است که آقای جلیلی به‌ جای آنکه این روزها فقط درمورد فساد دبش در دولت آقای رئیسی سخن بگوید و از ربط خود با آقای ساداتی‌نژاد، وزیر اسبق کشاورزی که محکوم شد، سخن بگوید و روشن کند که وی با ایشان چه ارتباطی داشته است، نوک پیکان حملات خود را به‌ سوی گسترش‌گرایان گرفته و آن‌ها را راهزن خوانده است. آیا شگفت نیست که ایشان تا این مدت درمورد فساد دبش سخن نگفته است؟ مگر روشن کرده چگونگی فساد، بخشی از عدل نیست؟ مگر برقراری عدل دوری از فاسدان و اختلاس‌گران نیست؟ چرا ایشان درمورد فسادی که از آن به ‌گفتن یکی از بزرگ‌ترین فسادهای تاریخ ایران یاد شد، سخن نمی‌گوید؟ چرا درمورد ربط خود با آقای ساداتی‌نژاد سکوت کرده است؟ مرسوم است که کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری یا ادامه‌دهنده وضع حاضر می باشند یا منتقد آن. منتقدان بانیان وضع حاضر را به مردم معارفه می‌کنند و می‌گویند، حالت امروزی نتیجه‌ مدیریت این افراد و این تفکر است.

بدون تردید آقای جلیلی که تصمیم دارد بر صندلی مرحوم رئیسی تکیه بزند، می‌خواهد ادامه‌دهنده وضع حاضر باشد. چون دور از انتظار است، منتقد آن مرحوم و روش دولت‌داری ایشان باشد. بعد باید از وضع حاضر دفاع کند. از اقتصاد آشفته‌ امروز، گرانی، تورم و فاصله طبقاتی دفاع کند و دفاع کننده بی‌قیمت شدن پول ملی باشد اما چرا ایشان نوک پیکان خود را به ‌جای آنکه به‌ سوی دوستان و دولت هم‌پیمان خویش بگیرد، نظر دیگر گرفته است؟

آقای جلیلی! عدل با نمایش برقرار نمی‌شود. عدل، اساساً نمایش نیست که فردی ماشین ارزان‌قیمت سوار شود و ساده‌زیستی خود را نمایان کند. این کاریکاتوری از عدل و به مسلخ بردن آن است. عدل آن است که گسترش فراگیر شده باشد و توده‌ مردم یک رفاه نسبی داشته باشند. راه عدل از گسترش می‌گذرد و گسترش برای مردم رفاه می‌آورد؛ اسایش می‌آورد؛ امنیت می‌آورد؛ و فردی دیگر سودای مهاجرت ندارد. دانشجو، استاد، پزشک و کارگرش از سرزمین گریزان نمی‌شود. بد نیست به این بیندیشید که چرا در این دولت، سختی بر محرومان افزون شد و موفق نشد پشتیبانی ‌حال آن‌ها باشد. احتمالا به ‌رغم شعارهای دلنشین، راه را نادرست رفته است. احتمالا دارید راه را نادرست می‌روید.

منبع :


سازندگی