به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، کتاب “آن بیست و سه نفر” را از وجهی می‌توان سرآغازی برای خاطره‌نگاری جنگ درخصوص وجود نوجوانان در این اتفاقات تاریخی به شمار آورد.

احمد یوسف‌زاده، نویسنده این کتاب، که خود یکی از ۲۳ اسیر نوجوان ایرانی در این کتاب است، به روایت خاطرات خود و همراهانی پرداخته که اگرچه کم سن و سال بودند و حتی به کلمه پشت لبشان سبز نشده می بود، اما بزرگ‌مردان کوچکی بودند که جنگ به یکباره آنها را بزرگ کرد؛ آنقدر بزرگ که دم و دستگاه صدام را به ستوه درآوردند و خام و اسیر برنامه‌های تبلیغاتی بعثی‌ها نشدند.

این گروه کم سن و سال بین ۱۳ تا ۱۷ سال سن داشتند و اکثراً از تیپ ثارالله کرمان به جبهه اعزام شده بودند و در اردیبهشت ۱۳۶۱ در مرحله مقدماتی عملیت بیت‌المقدس در مناطق گوناگون جبهه به اسارت درآمدند.

انتشار کردن “آن بیست و سه نفر” وجه فرد دیگر از جنگ را پیش چشم ایرانیان گشود؛ وجهی که علی‌رغم اهمیت نوشته، کمتر بدان پرداخته شده می بود. چاپ این کتاب در کنار انتشار کردن آثار بعدی همانند “اردوگاه اطفال” و “ملاصالح” توانست مسیر جدیدی برای خاطره‌نگاری جنگ تشکیل کند که قهرمانان آن نه فرماندهان و افسران آموزش دیده، که نوجوانانی بودند که با دست‌کاری در شناسنامه، موفق به وجود در جبهه‌های جنگ شدند. 

مطابق اطلاعات انتشار شده از سوی بنیاد شهید؛ تعداد ۴۲ هزار و ۹۵۶ آزاده ایرانی در اردوگاه‌های عراق وجود داشتند که میانگین سن آنها در زمان اسارت، ۲۲ سال بوده است.

داده‌های انتشار شده از سوی این بنیاد درمورد آزادگان نکات جالبی دارد؛ از کم سن و سال‌ترین اسرا گرفته تا مسن‌ترین آنها که ۹۷ سال داشته است؛ از تعداد زنانی که این دوران را پشت سر گذاشتند تا آزاده‌ای که بیشتر از ۱۸ سال در اردوگاه‌های عراق زیست … همه این اطلاعات هرکدام گنجی است از جنگ، صدایی است از هشت سال جنگ تحمیلی که شنیده نشده است. این در حالی است که ادبیات اردوگاهی، بنا به حرف های پژوهشگران، از انسانی‌ترین شاخه‌های ادبی است که “انسان” و عکس العمل‌های او را در سخت‌ترین شرایط به عکس می‌کشد‌. 

انتهای مطلب/