به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم؛ سانتاماریا (جلد اول) مجموعه  چهل داستان مختصر از سیدمهدی شجاعی است. که روایت‌های آن مربوط به دو دهه ۶۷ تا ۷۷ و ۵۷ تا ۶۷ است.جلد اول مجموعه داستان و جلد دوم مجموعه نمایشنامه است.

داستان‌های هر دوره کاملاً منطبق بر فضای حاکم بر اجتماع،‌ دغدغه‌ها، افق‌ها، نگرانی‌ها و روزهای آن سال‌ها است. در دوره ۵۷ تا ۶۷ زیاد تر با ادبیات دفاع مقدس مواجهیم. رشادت‌ها و مردانگی‌ها. ایثارها و ازخود گذشتگی‌ها… شهید و مقداری جلوتر خانواده شهید. ربط معنوی و معنایی شهید و اطرافیانش و دغدغه‌های اجتماعی آن دوران به گفتن زهد‌پذیری و زهد‌گریزی و …

در دوره ۶۷ تا ۷۷ با نگرانی‌های تازه نویسنده روبروییم. انتقاد به شیوه مدیریت،‌ سوء منفعت گیری‌ها، سوء مدیریت‌ها و … دغدغه‌های نویسنده دیگر شهادت و مردانگی نیست، شهادت‌گریزی و نامردی است. نویسنده ذره‌بین خود را در سال‌های ۵۷ تا ۶۷ روی دل و حس مردم گذاشته می بود،‌ اما در دهه بعدی نویسندگی‌اش نگاهش را مقداری بازتر نوشته و به روابط آدم‌ها پرداخته است. نگاهی که رنگ و بوی زنگ خطر برای بیماری‌های اجتماعی داشتند و تعداد بسیاری که فهمیدن افق دید او را نداشتند برآشفتند و شکایت‌هایی هم شکل گرفت…

در سانتاماریا داستان‌هایی است که به نظر تعداد بسیاری از کارشناسان معیار ادبیات داستانی سپس از انقلاب است،‌ سنگین و متین و کار درست،‌ احتمالا همانند: شیرین من بمان، قابیل ۱۹۹۶، ماه‌جبین، کار ناتمام و دزد ناشی… داستان‌های قسمت ۷۷-۶۷ عبارت هستند از: ماه جبین، شیرین من بمان، برای زندگی، پارک دانشجو، ویروس، دزد ناشی، کارِ ناتمام، شازده، قابیل ۱۹۹۶، طوقی از تاول، زیر دوش دیدم، افسانه، شکیبا، سانتاماریا و داستان‌های آخرین دفاع، امروز بشریت، آب در لانه، یکی بیاید مرا تحویل بگیرد، با یه جنگ چطوری؟، حساب بعد انداز، راه خانه کجاست؟، فردی که آمدنی است، دو کبوتر، دو پنجره، یک پرواز، آبی، اما به رنگ غروب، راز دو آینه، آن شب گرامی، اسایش قهوه‌ای، بغض آینه، امضاء، ضریح چشم های تو، مرا به نام تو می خوانند، تویی که نمی‌شناختمت، دیدار معشوق، عشق چه رنگی است؟، خالد، بیست و یک سال توانایی، ناخلف، شکار شکارچی، چوب کاری، تو گریه می‌کردی در قسمت ۵۷ ـ ۶۷ آمده‌اند.

انتهای مطلب/