به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، ضرب المثل «آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی» را در کنایه به افرادی می‌گویند که در جور کردن مقدمات کاری افراط می‌کنند اما خود کار را به درستی انجام نمی‌دهند، یا افرادی که نیازهای اولیه زندگیشان لنگ است ولی دچار تجملات و ظواهر می باشند، شبیه جیب خالی پز عالی.

بیست و نهمین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به طوری برگزار شد که تا نزدیک به بسیاری، مستحقِ شنیدن این ضرب المثل می بود؛ جشنواره‌ای که شعارهای زیاد دهان پرکنی داشت. مقدمات تعداد بسیاری برای آن چیدند و خبرسازی‌های بسیاری از چند ماه پیش برایش تدارک دیده شد؛ اما نتیجه کار چیزی کمتر از یک جشنواره عادی می بود.

به این چند مسئله دقت کنید:

این جشنواره پیشوندِ «بین المللی» را یدک می‌کشید. شعار آنها «تئاتر او گفت و گوی بدون مرز» می بود. مسئولان جشنواره مقصد از برگزاری این جشنواره را «تحکیم هم دلی و همراهی، رشد و آگاهی واعتماد به نفس فرزندان ایران از مسیر هنر نمایش» گفتن کرده‌اند.

از نظر دیگر مواردی به شدت شعارگونه به گفتن اهداف ستاد برگزاری بیست و نهمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان ذکر شده می بود، این موارد عبارت هستند از: «تحقق شراکت اجتماعی کودکان و نوجوانان»، «ترقی سطح فرهنگ عمومی»، «تحکیم بنیان‌های اصیل خانواده و رتباط نسل‌ها»، «آموزش شهروندی و افزایش مسئولیت پذیری با تشکیل عرصه شراکت فعال کودکان و نوجوان ایران زمین در تشکیل آثارنمایشی.»

همه این شعارها زیباست و دهان پرکن؛ اما آیا در این چنین رویدادهایی، این عبارات و واژگانِ پرطمطراق، عملی خواهد شد یا فقط در حدِ شعار باقی می‌همانند و حسرتِ تحقق آنها در دل اهالی هنر باقی می‌ماند!
یقیناً که هر کدام از این شعارها، کاربردهای خوبی برای گرفتنِ بودجه‌های میلیاردی از جاهایی همانند شهرداری‌ها دارند.

این جشنواره کار او را از ۱۱ آبان ۱۴۰۳ در همدان اغاز و ۱۷ آبان هم کار او را همه کرد.

برگزار کنندگان این اتفاقاتِ تئاتری که پشتیبانی‌های مالیِ استانداری و شهرداری همدان را هم داشتند؛ از نزدیک به دو ماه قبل از اغاز جشنواره، خبرسازی‌هایشان را اغاز کردند. هر انتصاب و هر انتخاب جدیدی در جشنواره، به طوری بزرگ‌نمایی شد که گویی این انتصاب و این انتخاب‌ها در دل این جشنواره، تئاتر ایران را چند پله بالاتر خواهد برد!

خبرسازی‌های اغراق‌آمیزِ این جشنواره در نهایت نتیجه عکس می‌دهد و امروز که این اتفاقات همه شده، با اندکی دقت پرواضح می‌شود که همه آن خبرسازی‌ها توخالی بوده و چیزی جز شواف نبوده است.

احتمالا بهتر می بود و بهتر است که مسئولان جشنواره به جای رفتن در این ورطه‌ها، به چند سوال اساسی درمورد جشنواره جواب دهند؛

نخست آنکه بودجه این جشنواره چه مقدار بوده و چطور هزینه شده است؟ (لطفا لیست هزینه‌های جشنواره را اظهار کنید و این کار را در راستای دسترسی آزاد به اطلاعات برای عموم جامعه انجام دهید.)
دولت چه مقدار از این بودجه را تامین کرده و شهرداری و نهادهای استانی چه مقدار بودجه به جشنواره پشتیبانی کرده‌اند؟
خروجی این جشنواره برای تئاتر سرزمین چه بوده و کدام تحول عظیم در تئاتر کودک و نوجوان را رقم زده است؟
از بینِ اهدافِ زیاد بلند و رویاگونه‌ی این جشنواره، کدام یک محقق شدند؟ لطفا با رسم شکل و اراعه‌ی مستندات جواب دهید.

مسئله:

نادره رضایی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در طول برگزاری این اتفاقات به همدان سفر کرد. رضایی که به تازگی سکان هدایت معاونت هنری وزارت فرهنگ را در دست گرفته، ملزوم است که با نگاهی دقیق این اتفاقات را بازدید کند تا برای سال آینده، این جشنواره را به مسیر درست خود برگرداند.
احتمالا پرسیدنِ همین چند سوال(که در بالا ذکر شد) از مسئولان برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان، زیاد از مسائل را روشن کند.

انتهای مطلب/