به گزارش مهتاب من
امروز تعداد بسیاری از بیماران ایرانی با هزینه شخصی به داروهای تازه دسترسی اشکار می‌کنند، اما این دسترسی
غیررسمی می‌تواند خطرات جدی به همراه داشته باشد. مسأله فقط محدود به یک گروه خاص یا بیماری خاص نیست؛ از دیابت گرفته تا دیگر بیماری‌های مهم، همه با این چالش روبرو می باشند.
اکنون با دستیابی ۲۰ درصد از شرکت‌های دارویی داخلی به استانداردهای بین‌المللی تشکیل GMP این سوال نقل است که چرا حمایتاز این صنعت نباید به دستیابی زیاد تر خطوط تشکیل دارو به این استاندارد و تشکیل رقابت و در پی آن اراعه خدمات بهتر به مردم در راس سیاست‌های مسوولان نظام سلامت سرزمین باشد؟ سیاست‌هایی که کشورهای همسایه همچون ترکیه و حوزه خلیج فارس پیشاپیش قدم گذاشته‌اند.
سیاست‌های دارویی و درمانی باید با برتری سلامت مردم تدوین شود و به طور قاطق نمی‌توان با محدودیت‌های بوروکراتیک، مانع از پیشرفت علم و دسترسی مردم به درمان‌های تازه شد؛ ضمن آنکه با دسترسی به رسانه‌ها و شبکه های اجتماعی این نوشته به‌اختصاصی برای نسل جوان کاملا شناخته شده و اراعه دارو و درمان های به روزتری را می طلبد.
نمی توان درمورد سلامت مردم یک جانبه تصمیم گرفت
علیرضا استقامتی، رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در او مباحثه با جماران، به بازدید چالش‌های دسترسی به داروهای تازه و سیاست‌های دارویی سرزمین پرداخت و او گفت: «نمی‌توان درمورد سلامت مردم تصمیمات یک‌جانبه گرفت. هنگامی پای جان انسان‌ها در بین است، باید همه جوانب را با دقت بازدید کرد و از نظرات متخصصان گوناگون منفعت گرفت.»
استقامتی باور دارد که نوشته فقط محدود به واردات دارو نیست. تعداد بسیاری از شرکت‌های داروسازی داخلی که از استانداردهای بین‌المللی تشکیل
(GMP) برخوردارند، می‌توانند با همکاری شرکت‌های خارجی، داروهای تازه را در داخل سرزمین تشکیل کنند. این کار علاوه بر فراهم نیاز بیماران، می‌تواند به انتقال دانش فنی و اشتغال‌زایی نیز پشتیبانی کند.
وی اضافه می‌کند: «توانایی سال‌های قبل نشان داده که محدودیت در دسترسی به داروهای تازه، نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه علتشکل‌گیری بازار غیررسمی و افزایش هزینه‌های درمان می‌شود. اکنون، تعداد بسیاری از بیماران مجبورند داروهای مورد نیاز خود را از مسیرهای غیررسمی و با قیمت‌های زیاد بالا تهیه کنند، بدون آنکه اطمینانی از اصالت و کیفیت دارو داشته باشند.
یکی از نکات مهمی که این متخصص به آن اشاره می‌کند، الزام تحول نگاه به مقوله فراهم دارو است. وی می‌گوید: «باید بپذیریم که در دنیای امروز، هیچ کشوری نمی‌تواند به تنهایی همه نیازهای دارویی خود را فراهم کند. حتی کشورهای پیشرفته نیز در یک تعامل سازنده، نیازهای دارویی یکدیگر را رفع می‌کنند.»
مسئله قابل تأمل دیگر، تفاوت رویکرد در صنایع گوناگون است. استقامتی در این باره می‌گوید: «در حالی که در صنعت ماشین، با وجود کیفیت پایین، قیمت‌های بالایی از مردم دریافت می‌شود، چرا در حوزه دارو و درمان که مستقیماً با سلامت مردم سروکار دارد، باید محدودیت‌های این چنینی وجود داشته باشد؟ این تناقض مشخص می کند که در سیاست‌گذاری‌ها، برتری‌ها به درستی تعیین نشده‌اند.بیماری‌های مزمن همانند دیابت نمونه بارزی از این چالش می باشند. در حالی که داروهای تازه می‌توانند کیفیت زندگی این بیماران را به طور چشمگیری بهبود بخشند،
عدم دسترسی رسمی به این داروها علتشده تعداد بسیاری از بیماران یا از درمان مناسب محروم بمانند، یا ناچار به تهیه دارو از مسیرهای غیررسمی شوند.»
خواسته این نسل آگاه جامعه را نمی توان نادیده گرفت
رییس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران می‌گوید: «سازمان غذا و دارو و معاونت درمان وزارت بهداشت به گفتن متولیان مهم این حوزه، باید با نگاهی جامع‌تر به این نوشته بنگرند. تصمیم‌گیری درمورد سلامت مردم نمی‌تواند فقطً بر پایه معیارهای اقتصادی یا محدودیت‌های بوروکراتیک باشد. نیاز است کمیته‌های تخصصی با وجود متخصصان گوناگون راه اندازی شود و همه جوانب نوشته، از جمله نیازهای واقعی بیماران، هزینه‌های درمان، و پیامدهای طویل مدت محدودیت دسترسی به داروهای تازه مورد بازدید قرار گیرد. این چنین باید به این مسئله دقت داشت که در عصر ارتباطات و دسترسی آزاد به اطلاعات، نمی‌توان مردم را از دسترسی نسبت به پیشرفت‌های پزشکی محروم کرد. نسل جوان امروز که با فناوری و علم روز آشنایی دارد، خواهان دسترسی به بهترین گزینه‌های درمانی است. نادیده گرفتن این خواسته می‌تواند به بی‌اعتمادی به نظام سلامت و روی آوردن به راه‌های غیررسمی منجر شود.»
استقامتی در جواب به سوالی مبنی بر این که سال‌های اجرای سیاست انقباضی در حوزه دارو در سال‌های جنگ چه درس‌هایی برای سرزمین داشته است؟ وی در جواب می‌گوید: «این سیاست هرچند امکان پذیر در مختصر‌زمان به ظاهر مشکلاتی را حل کند، اما در طویل مدت می‌تواند پیامدهای ناگواری برای سلامت جامعه داشته باشد. اکنون زمان آن رسیده که با نگاهی واقع‌بینانه و علمی، سیاست‌های دارویی
سرزمین را بازنگری کنیم.»
مسئله مهم فرد دیگر که در این مباحث کمتر به آن دقت می‌شود، اهمیت تصمیم‌گیری تخصصی در حوزه دارو و درمان است. استقامتی در این باره پافشاری می‌کند: «نمی‌توان اجازه داد افرادی که تخصص و تحصیلات مرتبط ندارند، در رابطه سیاست‌های دارویی تصمیم‌گیری کنند. این نوشته مستقیماً با جان مردم سروکار دارد.»
وی این چنین به مسأله حقوق بیماران اشاره می‌کند و می‌گوید: چرا باید برای بیماری که حاضر است با هزینه شخصی، درمان باکیفیت‌تری را انتخاب کند، محدودیت تشکیل کرد؟ علاوه بر این، نوشته دارو و درمان ابعاد منطقه‌ای نیز دارد. ایران با داشتن صنعت داروسازی پیشرفته و استانداردهای GMP، می‌تواند نقش مهمی در فراهم نیازهای دارویی منطقه ایفا کند. این نوشته نه تنها از نظر اقتصادی اهمیت دارد، بلکه می‌تواند به ترقی سطح سلامت در کل منطقه پشتیبانی کند. تصمیم‌گیری درمورد سیاست‌های دارویی باید با در نظر گرفتن این ظرفیت‌های منطقه‌ای و زمان‌های همکاری با کشورهای همسایه انجام شود.
با سیاست‌های خودتحریمی نباید حق دارو و درمان را از بیماران سلب کرد
استقامتی در این باره می‌گوید: «هر سال ناظر معارفه داروها و ابزارهای درمانی جدیدی هستیم. نمی‌توان با تشریفات اداری و بوروکراسی، جلوی این پیشرفت را گرفت. برای هر نوع تصمیم‌گیری برای اجرای سیاست‌های انقباضی باید نظر بیماران هم پرسیده شود.» این نوشته به‌اختصاصی در رابطه بیماری‌های مهمی همانند دیابت اهمیت بیشتری دارد. به هر علت به اختصاصی سیاست های خودتحریمی نباید این حق را از بیماران سلب کرد.
دسته بندی مطالب
اخبار کسب وکارها