به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، با آخر یافتن جشنواره جهانی فیلم فجر، موجی از انتقادات بین فعالان حوزه سینمای سرزمین دیده می‌شود که مشخص می کند این جشنواره عملاً نتوانسته است در قالب یک جشنواره معتبر و به‌کلمه مدیران سازمان سینمایی هم‌ردیف با جشنواره‌های درجه‌یک‌ جهان چون کن و ونیز(!) برگزار شود.

اما جدای از همه انتقادات وارده به جشنواره، عدم وجود نوری بیلگه جیلان رییس هیأت داوران در مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر شگفت‌ترین اتفاقی می بود که در جشنواره اتفاق افتاد، چیزی که مایه شگفتی همگان شد و یقیناً خبرهای واصله از آن حکایت دارد که وی خواست مبلغ گزافی برای وجود در مراسم اختتامیه داشته است. معلوم نیست بعد دستمزدهایی که وی برای وجود در این جشنواره گرفته است غیر از گفتن ریاست برای چه بوده است؟ آیا این با عزت یک جشنواره درجه‌یک جهانی همخوان است؟ چرا مدیران سازمان سینمایی و شخص آقای رائد فریدزاده که اصلاً توانایی و تخصص اختصاصی او قسمت بین‌الملل سینمایی است، از ابتدا قراردادی موجه و عزت‌مندانه با این کارگردان سرشناس نبسته‌اند که وجود وی با دستمزدی اشکار برای برنامه‌های گوناگون از قبیل کارگاه و حداقل یک نشست خبری برگزار شود و گرنه بعد چرا او را به جشنواره آوردید، فقط برای گفتن ریاست داوران آن هم با دستمزدی گران و این‌که در نهایت این کارگردان بزرگ لطف کند تا چرخی در سالن سینما بزند؟ این همه منفعت‌ای است که از وجود برنده نخل طلای کن در سینمای ایران گرفتیم؟!

بیاییم با خودمان روراست باشیم؛ هنگامی از ابتدای جشنواره و در نشست خبری خودمان را «منزوی» معارفه کنیم و جشنواره را راهی برای خروج از انزوا تعریف کنیم، حاضر می‌شویم که دست به این چنین اقداماتی بزنیم تا خودمان را به‌هرقیمتی «جهانی» معارفه کنیم تا از انزوای خودساخته بیرون بیاییم، نتیجه نشان داده هرجا تفکر عزت‌مندانه و پیش‌برنده باشد نتیجه به‌صورت فرد دیگر رخ خواهد داد.

ما تا این مدت هم به بهبود و تحول سیاست‌ها و دیدگاه‌های برگزاری جشنواره برای سال‌های سپس امید داریم، اما به‌شرط آنکه این تحول واقعاً صورت بگیرد.

انتهای مطلب/+