به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، برنامه‌های زنده تلویزیونی از جمله ظرفیت‌های مورد قیمت رسانه ملی برای برقراری ربط مستقیم و بی‌واسطه با مخاطبان به شمار می‌روال. این قالب رسانه‌ای، در عین حال که زمان‌هایی زیاد برای تشکیل تعامل و مطمعن عمومی فراهم می‌کند، با حساسیت‌ها و مسئولیت‌هایی مضاعف نیز همراه است.

جمله‌ای که اخیراً در جریان گزارش زنده یک مسابقه فوتبال از زبان گزارشگر گفتن شد — «تماشای رایگان فوتبال و غر زدن»— عکس العمل‌هایی در فضای عمومی و رسانه‌ای به‌جستوجو داشت و عرصه‌ساز بحثی تازه درمورد لزوم بازنگری در شیوه اجرای برنامه‌های زنده شد. اگرچه ابراز اشتباه در پخش زنده امری محتمل و گاه اجتناب‌ناپذیر است، اما همین حقیقت، اهمیت برخورداری از آمادگی حرفه‌ای و منفعت‌گیری از نیروهای آموزش‌دیده و توانمند را دوچندان می‌کند.

در ماه‌های قبل نیز مثالهایی از چالش‌های شبیه در برخی برنامه‌های زنده دیده شده که مشخص می کند طراحی، انتخاب و نظارت بر این برنامه‌ها نیازمند دقت و بازنگری جدّی‌تری است. از شوخی‌های ناخواسته و کری‌خوانی‌های ورزشی تا اظهاراتی که می‌توانند در افکار عمومی سوءتفاهم تشکیل کنند، همه انها یادآور جایگاه مهم مسئولیت رسانه در مدیریت محتوای زنده می باشند.

در این بین، مجریان و مهمانان برنامه‌های زنده، نقش مهمی در شکل‌گیری فضای او مباحثه و مطلب نهایی دارند. انتخاب و دعوت این افراد باید با در نظر گرفتن معیارهایی حرفه‌ای و مشابه با فضای پخش زنده انجام شود. از نظر دیگر، رسانه نیز باید زیرساخت‌های ملزوم برای هدایت و حمایتاز این جریان را فراهم آورد؛ از آموزش مستمر تا وجود نظام نظارتی هوشمند و پیشگیرانه.

رئیس سازمان صداوسیما نیز در عکس العمل به این قبیل اتفاقات، به چالش‌ها و محدودیت‌های طبیعی در مدیریت برنامه‌های زنده  اشاره کرده است؛ مسئله‌ای قابل تأمل که یقیناً نباید به معنی نادیده‌گرفتن نقش آموزش و آمادگی حرفه‌ای باشد. در واقع، پذیرفتن همین چالش‌ها می‌تواند عرصه‌ساز تدوین سیاست‌هایی دقیق‌تر در حوزه پرورش رسانه‌ای باشد.

توانایی‌های موفق سال‌های تازه در اجراهای زنده نیز مؤید آن است که با اندوخته‌گذاری موثر بر توانمندی مجریان و گروه‌های تشکیل، می‌توان تا حد بسیاری از ابراز ناهماهنگی‌ها و حواشی جلوگیری کرد. از گفتن روان و تسلط بر محتوا گرفته تا مدیریت موقعیت‌های حساس، مجموعه‌ای از توانایی‌ها مورد نیاز است که تنها از مسیر آموزش، تمرین و حمایتسازمانی به دست می‌آیند.

در نهایت، به نظر می‌رسد که بازنگری در روال انتخاب و آماده‌سازی افراد برای وجود در برنامه‌های زنده، به همراه تفکیک دقیق‌تری بین قالب‌های تولیدی و زنده، می‌تواند گامی مؤثر در ارتقاء سطح کیفی این برنامه‌ها باشد.

رسانه ملی با منفعت‌گیری از ظرفیت‌های حرفه‌ای حاضر، می‌تواند هم‌زمان با نگه داری مطمعن مخاطب، از مزایای تعامل زنده نیز برخوردار شود؛ بی‌آنکه حساسیت‌های جامعه نسبت به نوع گفتار و برخوردها، تحت‌الشعاع قرار گیرد.

انتهای مطلب/