مهتاب من: صنعت دارویی ایران توانمند است، اما سیاست‌های محدودکننده و قوانین دست و پاگیر، بیماران را در دسترسی به داروهای حیاتی به شدت صدمه‌پذیر کرده است. اکبر عبداللهی اصل، مدیرکل امور دارو و مواد تحت کنترل سازمان غذا و دارو، با صراحت می‌گوید: «داروهای تشکیل داخل داریم، اما برای صادرات است در حالی که بیماران با کمبود

این داروها دست و پنجه نرم می‌کنند.»

یکی از مثالهای بارز این مشکل، داروی توراسماید است؛ دارویی تشکیل داخل که فقطً برای صادرات تشکیل شده و خارج از فهرست رسمی دارویی سرزمین است. بیماران داخلی نیز به آن نیاز دارند، اما قوانین و محدودیت‌های رسمی اجازه اراعه آن در بازار داخلی را نمی‌دهد.

عبداللهی اصل توضیح می‌دهد: «باید

این دارو داخل فهرست شود، اما یک قانون و نگاه محدودکننده جلوی ما را گرفته است. عده‌ای همانند فرهنگستان علوم پزشکی اعتقاد دارند بازار دارویی سرزمین نباید بزرگ شود و صنعت دارو را مصداق سوداگری می‌دانند.»

این سیاست، عملاً علتشده که دسترسی به داروهای حیاتی به یک روال قطره‌چکانی تبدیل شود. بیماران با افتو استرس روبه رو‌اند و

صنعت دارو تحت سختی مضاعف است. نوسان‌های قیمت‌گذاری در بازه‌های مختصر نیز اوضاع را پیچیده‌تر کرده است و خانواده‌ها مجبورند برای تهیه داروی فرزند یا بیمار خود، از مسیرهای غیررسمی و گاه پرخطر عمل کنند.

حالت داروهای خارج از فهرست تنها به توراسماید محدود نمی‌شود. تعداد بسیاری از داروهای تشکیل داخل، هرچند حاضر و آماده،

تنها برای صادرات مجاز می باشند و مصرف داخلی را محدود می‌کنند. واردات دارو توسط مسافران هم راهکار رسمی نیست و مسئولیت آن به مصرف‌کننده واگذار شده است.

کارشناسان اعتقاد دارند این محدودیت‌ها نه تنها بیماران را قربانی می‌کند، بلکه مطمعن عمومی به نظام سلامت را تضعیف می‌کند. در حالی که صنعت دارویی ایران ظرفیت تشکیل داروهای حیاتی

را دارد، سیاست محدودسازی فهرست دارویی و برتری صادرات بر سلامت داخلی، بحران دسترسی به دارو را تشدید کرده است.

به حرف های کارشناسان، تشکیل توازن بین سیاست‌های صادراتی، تنوع فهرست دارویی و نیاز واقعی بیماران، یک الزام ملی و حیاتی است؛ راهکاری که بدون آن، صنعت دارو و سلامت مردم در یک دور باطل دچار خواهند ماند.