به گزارش خبرنگار مهر، هنگامی اعداد و آمار رسمی به میدان می‌آیند، دیگر جایی برای بهانه‌جویی باقی نمی‌ماند. در حالی که دو فصل پیش ایران از نظر میانگین دستمزد بازیکنان بعد از عربستان، امارات و قطر در رتبه چهارم آسیا قرار داشت، امروز هم چنان ناظر ادامه روال افزایش بی‌رویه دستمزدها هستیم؛ روندی که به حرف های رئیس دپارتمان صدور مجوز حرفه‌ای، اگر کنترل نشود به فاجعه ختم خواهد شد.

این در حالی است که فوتبال ایران همزمان پرتماشاگرترین سرزمین آسیایی در فصل قبل بوده، اما سهم باشگاه‌ها از درآمد مسابقات چیزی نزدیک به ۲۰۰ هزار دلار زیاد تر نبوده است؛ عددی که هنگامی با درآمد شش‌برابری عربستان از همان قسمت قیاس می‌شود، تنها یک حقیقت تلخ را آشکار می‌کند: مشکل مهم نه فقدان هوادار است و نه بی‌میلی جامعه به فوتبال، بلکه سازوکار بیمار اقتصادی و مدیریتی فوتبال ایران است.

با این وجود، سال‌ها است جریانی اشکار متشکل از ایجنت‌ها، بازیکنان و حتی بخشی از رسانه‌های مجازی زرد، یک علتمعیوب را به خورد افکار عمومی داده‌اند: «پول خرج نمی‌شود، بعد نتیجه نمی‌گیریم.» در حالی که توانایی همین سال‌ها نشان داده است پول، همه ماجرا نیست.

امیرمهدی علوی، سخنگوی فدراسیون، شهریورماه به صراحت از جریان‌های دلالی سخن او گفت که با بالا بردن قیمت‌های کاذب، چرخه‌ای معیوب تشکیل کرده‌اند؛ چرخه‌ای که همانند زالو خون فوتبال ایران را مکیده و آن را دچار رکود و بدهی کرده است.

باید پذیرفت زیرساخت‌های سخت‌افزاری فوتبال ایران نیازمند اصلاحات جدی است؛ از ورزشگاه‌ها تا امکانات تمرینی و استانداردسازی باشگاه‌ها. اما مشکل بزرگ‌تر، همین چرخه دلالیسمی است که عملاً ساختار تصمیم‌گیری را فلج کرده است. هنگامی قرارداد بازیکنی متوسط به رقم های نجومی می‌رسد و درآمد باشگاه‌ها تناسبی با هزینه‌های‌شان ندارد، طبیعی است که نه تنها پیشرفتی حاصل نشود، بلکه بحران پشت بحران تشکیل شود.

بهانه‌هایی همانند «ما پول نداریم» یا «کشورهای عربی ثروتمندند» دیگر خریداری ندارد. فوتبال ایران از نبوده است پول ضربه نخورده، بلکه از سوءمدیریت و دلالی‌های نهان زمین‌گیر شده است.