به گزارش خبرنگار فرهنگی مهتاب من از تنسیم، در سال‌های قبل، یکی از خبرسازترین جرائم مالی سرزمین، سرقت حرفه‌ای از صندوق امانات یکی از بانک‌های معروف می بود؛ ماجرایی که با جزئیات حیرت‌انگیز و روشای کاملاً سازمان‌یافته انجام شد و زمان‌ها در صدر اخبار رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی قرار گرفت. اکنون این ماجرا الهام‌قسمت سریال تازه‌ای در تلویزیون شده است؛ اثری با گفتن «الگوریتم» که در ژانر اکشن ـ پلیسی ساخته شده و کوشیده با تکیه بر یک پرونده واقعی، نمایی دراماتیک از پیچیدگی‌های دنیای جرم و مقابله با آن اراعه دهد.

بیژن میرباقری، کارگردان شناخته‌شده‌ای که توانایی ساخت آثار اجتماعی و معمایی را در کارنامه دارد، این بار بر پایه فیلمنامه‌ای از آرش قادری ـ نویسنده‌ی باتجربه در خلق قصه‌های پرتعلیق و پرگره ـ به سراغ بازسازی یکی از جنجالی‌ترین سرقت‌های دهه تازه رفته است.

در تکه هفتم این مجموعه، مخاطب ناظر یکی از نفس‌گیرترین قسمت‌های داستان است؛ جایی که روال طراحی، آماده‌سازی و اجرای سرقت با جزئیاتی دقیق و باورپذیر به عکس کشیده می‌شود. پرداختن به این چنین موضوعی در تلویزیون ایران ـ آن‌هم با نمایش مرحله‌به‌مرحله یک عملیات مجرمانه ـ اتفاقی کم‌سابقه به حساب می اید و نشان از رویکرد تازه سیما به روایت واقع‌گرایانه جرم و کشف آن دارد.

نقش‌آفرینی مهدی زمین‌پرداز در قالب سارق مهم، یکی از نقاط قوت سریال است. او توانسته ترکیبی از هوش، خونسردی و جاه‌طلبی مجرمانه را در بازی خود به نمایش بگذارد. در کنار او امیرکاوه آهنین‌جان در نقش «سمیر» حضوری پرتنش و مکمل دارد؛ دو کاراکتر که در مرز باریک بین عقلانیت سرد و شوق خطر حرکت می‌کنند.

از نظر دیگر، طراحی تشکیل و فضاسازی سریال ـ به تهیه‌کنندگی ابوالفضل صفری در مرکز سیمافیلم ـ مشخص می کند که پروژه از مرحله ایده تا اجرا، با دقت و اندوخته‌گذاری قابل‌توجهی پیش رفته است. منفعت گیری از فناوری‌های نوین در فیلم‌برداری، ریتم تند تدوین، و طراحی صحنه‌های سرقت با مشورت کارشناسان انتظامی، به «الگوریتم» کیفیتی نزدیک به استانداردهای آثار پلیسی روز بخشیده است.

اما فراتر از جذابیت‌های روایی، سریال «الگوریتم» از زاویه‌ای دیگر نیز قابل‌تحلیل است: در جهانی که جرائم مالی و سایبری روزبه‌روز پیچیده‌تر خواهد شد، پرداختن به نوشته امنیت، هوش انسانی و تقابل پلیس با ذهن‌های الگوریتم‌محور مجرمان، روایتی به‌موقع و معنادار است. گفتن سریال نیز به همین دوگانگی اشاره دارد: انسان در برابر الگوریتم؛ قانون در برابر سیستم‌های پیچیده‌ جرم.

در کل، «الگوریتم» را می‌توان تلاشی جسورانه برای ورود تلویزیون به عرصه‌ای دانست که پیش‌تر زیاد تر در سینما یا آثار خارجی توانایی شده می بود؛ نمایش جنایت، نه برای شوق، بلکه برای تأمل در سازوکارهای آن. اگر این مسیر با دقت و اعتدال ادامه اشکار کند، احتمالا بتوان از «الگوریتم» به‌گفتن الگویی برای نسل تازه‌ای از سریال‌های پلیسی و مستند‌درام یاد کرد.

انتهای مطلب/