به گزارش خبرنگار مهر، جام جهانی فوتسال زنان در فیلیپین نخستین وجود رسمی تیم ملی ایران در این سطح از رقابت‌ها می بود؛ حضوری که اگرچه با حذف در مرحله گروهی همراه شد ولی عکس واقعی‌تری از کیفیت فوتسال زنان ایران اراعه کرد.

نمایش‌هایی که در آن یک ستاره بی‌چون‌وچرا می‌درخشید و یک چهره نام‌آشنا برخلاف انتظار کم‌رنگ ظاهر شد. این دو نقطه روبه رو با نام‌های فرزانه توسلی و مارال ترکمان شناخته خواهد شد؛ سنگربان سربلند و مهاجمی که روزهای سختی را پشت سر گذاشت.

فرزانه توسلی؛ نگهبان آبرو، رهبر زمین، ستاره مطلق
اگر بنا باشد تنها یک نام از تیم ایران در جام جهانی در ذهن‌ها بماند بدون تردید فرزانه توسلی است. دروازه‌بانی که نه فقط به اندازه یک تیم که به اندازه یک ارتش تک‌نفره برای ایران جنگید. او در سه مسابقه ایران چندین دفعه و چندین دفعه سد راه مهاجمان قوی تیم‌های برزیل، ایتالیا و پاناما شد و حتی فراتر از ماموریت‌اش با یک حرکت شجاعانه و پیشروی حساب‌شده تک‌گل تاریخی ایران روبه رو ایتالیا را نیز به‌ثمر رساند.

توسلی در این رقابت‌ها نه‌فقط یک دروازه‌بان بلکه رهبر بی‌بدیل تیم می بود. عکس العمل‌های سریع، وجود ذهن بسیار، اسایش در لحظات بحرانی و توانایی هدایت خط دفاعی علتشد تیم ایران در اکثر دقایق مسابقات ساختار منسجمی داشته باشد. حتی در دیداری همانند بازی با ایتالیا که حکم صعود داشت اگرچه تیم ایران در نیمه دوم چند لغزش تاکتیکی داشت اما همین توسلی می بود که اجازه نداد تیم از هم بپاشد و اختلاف به عددی سنگین برسد.

مارال ترکمان؛ از اوج آسیا تا روزهای خاموش در فیلیپین
در نقطه روبه رو این درخشش‌کارکرد مارال ترکمان ستاره جام ملت‌های آسیا قرار دارد؛ بازیکنی که انتظارات تعداد بسیاری از او وجود داشت ولی در جام جهانی دور از سطح واقعی خود ظاهر شد. ترکمان در آسیا یکی از مهره‌های تعیین‌کننده و جریان‌ساز تیم می بود؛ اما در فیلیپین با وجود دقایق بازی قابل‌دقت هیچ زمان خطر جدی روی دروازه رقیب ها تشکیل نکرد و هیچ ضربه‌ای از پای او به تور نرسید.

مشکل تنها کم شدن فردی نبوده است؛ جایگاه تاکتیکی و نوع منفعت گیری از او نیز نامناسب می بود. سیستم دعوا ایران در فیلیپین کند، قابل پیش‌بینی و بدون خلاقیت می بود. خط میانی که در مسابقات آسیایی با پاس‌های عمقی و حمایتمناسب ترکمان را در موقعیت گل قرار می‌داد این‌بار غایب می بود.

این کم شدن برای مهاجمی که عادت دارد بار بازی‌های بزرگ را به دوش بکشد زنگ خطری جدی است. درخشش در سطح آسیا کافی نیست؛ تورنمنت جهانی نیازمند آمادگی ذهنی بالا و ساختاری تاکتیکی است که به مهاجم اجازه ابراز توانایی بدهد. این چنین ساختاری برای او فراهم نشد و نتیجه توانایی‌ای تلخ و بدون دستاورد می بود.